Tag: papier ozdobny

Porządki u synów

Zawsze po zakończeniu roku szkolnego wpadam do pokojów moich synów i kategorycznie żądam, żeby zrobili porządek z zeszytami, podręcznikami, kserówkami i wszystkim, co przez cały rok szkolny utworzyło warstwy geologiczne w ich przestrzeniach pracy.

Żeby nie byli w tym osamotnieni, siadam sobie z nimi i co czynię? Bebeszę stare zeszyty mianowicie.

Takie, które można wykorzystać w następnym roku szkolnym, bo zużyte zostało tylko trochę, albo te zawierające ważne notatki oczywiście odkładamy. Ale już się gromadzą pojedyncze karteczki. A są takie zapisane w połowie… albo takie, w których sam środek jest jeszcze użyteczny (a to z powodu przedmiotów z małą ilością notatek, które za moją radą dziatki prowadzą po dwa przedmioty na jeden zeszyt).

W efekcie po takim sprzątaniu pozostaje mi zwykle przyjemny stosik kartek do wykorzystania. Co z nich zrobić? Też mi pytanie – notes oczywiście.

Ten jest klejony. Rzadko robię klejone notesy, zdecydowanie bardziej lubię szyć, ale te luźne kartki do szycia już się nie nadają – chyba że celuję w bardzo mały format, ale to nie tym razem. Okładkę zrobiłam twardą, wykorzystując tekturę z odzysku ze starej okładki i eksperymentalny papier, który zalewałam orzechowym tuszem własnej roboty. Papier jest nawoskowany i wypolerowany, więc ślicznie połyskuje. Grzbiet jest porządny, płócienny – płótno również z odzysku. Domalowałam na nim białym tuszem kilka deseni tak, żeby przedłużyć wzory na papierze.

Do tego wyklejka z papieru Pepin w chiński wzór – niebieskich chryzantem na białym tle.

I co, wcale nie wygląda na coś z resztek, prawda?

W wachlarze

O, koło tego papieru chodziłam i chodziłam. Mam coś takiego, że kiedy mi się trafi w kolekcji naprawdę piękny papier, to długo mi schodzi, zanim się zdobędę, żeby go naprawdę użyć. W efekcie zawsze mam pod ręką zbiór pięknych papierów, których strzegę zazdrośnie, warcząc jak ten smok na kupie złota.

Między innymi dostałam kiedyś kilka prześlicznych papierów japońskich. Uwielbiam japońskie wzory chiyogami i w ogóle większość japońskich technik zdobniczych, no więc oczywiście nie mogłam ich tak po prostu użyć.

Ale tak trooooszkę… może by można?

Ten notes już kiedyś oprawiałam, ale po pewnym czasie doszłam do wniosku, że jest jednak nudny. I najlepsze, co mi przyszło do głowy, to zmiana okładki i tak dalej, a japoński papier nadawał się do tego po prostu idealnie – jest tak atrakcyjny, że właściwie sam robi całą robotę.

Użyłam więc prześlicznego papieru w wachlarze, dobrałam do niego kawałek papierowej tapety o mżącym, niebiesko-srebrnym wzorze. Grzbiet zostawiłam, jaki był – popielate płótno do niebieskich wzorów wygląda bardzo w porządku. Dodałam złocenia na spojeniu materiałów, niebieską satynową wstążeczkę, kapitałkę zaś zrobiłam podwójną, z użyciem papieru z okładki i tego z wyklejki.

I oto notes jak nowy, bardzo atrakcyjny – taki wąski i elegancki.

Na skorupce ślimaka

Osobiście nie kocham ja ślimaków, zwłaszcza takich nagich, które zżerają mi szczypiorek, funkie i nagietki, a w ogóle to prawie wszystko. Z naszego ogródka bardzo stanowczo je wypraszamy. Zostawiamy tylko zaprzyjaźnioną rodzinę winniczków, albowiem przeczytałam, że winniczki jaja tych nagich ślimaków uważają za stosowne śniadanie.

No więc skoro winniczki są akceptowalne, to fantazja na temat ślimaka musiała być bezwzględnie fantazją na temat winniczka. Ich jest zresztą parę rodzajów, ale o to mniejsza, bo i tak sobie sporo po prostu pozmyślałam na bazie paru podstawowych zdjęć. Jaki zresztą ślimak nosiłby na muszli miniaturowy zamek? Jakby te moje nosiły to bym je sama dokarmiała.

Ale kolejny notes z okienkowej, bajkowej serii, którą sobie zamyśliłam, bardzo ładnie mi się wymyślił z tym ślimakiem. Akwarelka była w niebiesko-złoto-brązowych tonacjach mniej więcej, zatem poszłam w takie kolory – i w barwie kartek, i okładki, i detali ozdobnych. Czyli: brązowo-złoty kawałek pięknej tapety ze zbiorów Cioci. Papier Pepin w chryzantemy na złotobrązowym tle. I żeby niebieskiego też coś było, wycięłam ażurowe romby z zepsutego, listewkowego wachlarza. Pomalowałam je na mieniący się, niebieskawy kolor i wkleiłam w rogach okładki.

Akwarelka poszła oczywiście do okienka.

Bardzo mi się ten notes podoba. To znaczy, ja oczywiście jestem świadoma wszystkiego, czego jeszcze nie umiem. Ale po tych okienkowych notesach widać i to, że czegoś się już nauczyłam. Chwyciłam tu… podejrzałam tam… instagramowe filmiki i zdjęcia, mimo że Instagram jest wybitnie wkurzający i fatalnie zorganizowany, są niezwykle pouczające i zachwyca mnie wciąż ilość fantastycznie utalentowanych i pracowitych ludzi, którzy pokazują, co się jak robi. Youtube, jak wytrwale ignorować algorytmy, też wciąż kryje ocalałe instruktaże. A są i takie miejsca, gdzie mają całe dyskusje konserwatorów, introligatorów i bibliotekarzy, i zalinkowane liczne opracowania – na przykład elaboraty o wyklejkach albo spory nad metodami sporządzania płótna introligatorskiego. I to się po trochu schodzi razem.

I kiedy tak wszystko się ładnie zejdzie, to aż mi się chce uczyć dalej, poprawiać bardziej i za jakiś czas znowu samej sobie sprawić drobną radość podobnego rodzaju.

24 akity

Nie wiem, jak to się stało, ale ostatnimi czasy zdarzyło mi się rysowanie naprawdę zdumiewającej ilości psów.

Jako odwieczna kociara, raczej odlegle życzliwa psom, wcale nie mam z tym tak łatwo! Inaczej się jednak rysuje zwierza, którego się na co dzień głaszcze, rozpieszcza, i który człowieka miłośnie dławi o czwartej trzydzieści, niż takiego, którego się co najwyżej po sąsiedzkiej znajomości pogłaszcze albo się da entuzjastycznie obszczekać.

Niemniej jednak, tak mi wyszło, że tych psów się trochę już nazbierało. Jednakże nie takich! Karteczka z podziękowaniem miała albowiem zawierać portret akity. Piękne są to psy, nie da się zaprzeczyć! Akita inu jest dużym psem, puchatym jak nie wiem i z okrągłą głową, uszy ma normalnie jak niedźwiedź, i piękne kolory, które człowiek chętnie by widział w swoim latte.

I weź tu człowieku narysuj coś takiego.

Skończyło się na tym, że robiąc tę kartkę zarysowałam wpierw akitami całe stronice. Szkice ołówkowe, akwarelowe maźnięcia, próby tuszem… Potem to wszystko policzyłam i wyszło, że narysowałam ich dwadzieścia cztery.

Ale się opłaciło, bo kartka wyszła bardzo w porządku! Taka w sam raz na koniec lata, jasna i pogodna. Użyłam mnóstwa pięknych papierów, w tym mojego klajstrowego, a gotową kartkę swoim zwyczajem podrasowałam jeszcze trochę tuszami. Do tego wykaligrafowane na złoto „dziękuję”, odpowiedniego koloru zwariowana koperta, i już jest, o proszę, taka kartka:

Karteczki

Nie spodziewałam się, że tak niedługo po kartce z sową pojawi się nowa okazja, żeby zrobić coś nowego w tej dziedzinie! Ale tak się właśnie stało i jedną przesyłką poszły trzy takie kartki.

Robi się je przyjemnie, można wykorzystywać najprzeróżniejsze techniki i materiały – nawet te mniejsze kawałki, które zostają z pięknych papierów – a przy tym można się jeszcze zupełnie rozkręcić, jeśli chodzi o style i pomysły, no bo przecież o to chodzi, żeby były jak najbardziej indywidualne. Ubocznym efektem tej swobody jest wprawdzie fakt, że żadna z nich nie nadaje się do gotowej koperty, ale co się będziemy ograniczać – trzeba też zrobić specjalne koperty, a to też jest interesujące.

Jedna miała być z dinozaurem, więc namalowałam i wycięłam takowego, wkleiwszy go między krzewy pomalowane również i ozdobione błyszczącym tuszem. Brzegi kartki oraz koperty ozdobiłam taśmą washi, kupioną w miłej, lokalnej księgarence (naprawdę mam nadzieję, że jeszcze tam jest).

Druga miała być rybiasta, żeby pasowała do notesu wędkarskiego (tak, tego sprzed paru wpisów 🙂 ). No to nie dość, że ma rybiasty papier na wierzchu, to jeszcze zawiera rybę w środku!

Trzecia jest za to napisana w dwóch językach po to, żeby na pewno Wszyscy wiedzieli, jak bardzo dobrze radzi sobie z bałaganem Adresatka Kartki 🙂 Tu też poszła w ruch taśma washi – taka z literkami – oraz nożyczki z ozdobnym ostrzem, które wyrzucił z szuflady mój młodszy syn, kiedy tylko upewnił się, że nie będzie miał już więcej lekcji plastyki.

Album dla S. <3

To jest album na zdjęcia, który zrobiłam dla mojego bratanka. Śliczne to dziecię skojarzyło mi się od razu z przebudzeniem wiosny i w związku z tym – z zieleniami. Miałam zaś zachomikowany przepiękny papier do pakowania z IKEA, rzekomo świąteczny, ale e tam. Potrzebował on tylko niewielkich zmian – nic, na co nie poradziłyby moje akwarelki, bo nie potrzebowałam białych akcentów, tylko pomarańczowe. Wprawdzie teoretycznie nie ma pomarańczowych ciemierników, a przynajmniej nie widziałam takowych, a tym bardziej jemioła nie owocuje na pomarańczowo… no ale one się prosiły o to. I naprawdę fajnie (w moim odczuciu oczywiście) wyszło zestawienie tych wszystkich zieleni z oranżami i jasnym brązem okleiny na grzbiecie.

Tak to wygląda. Duże to jest, i szyło się trochę uciążliwie (bo po jednej kartce), ale jestem zadowolona.

Drobiazgi i detale

Miniaturki mają w sobie coś takiego, że człowiek się pilnie stara, by nie były mniej starannie wykonane, niż przedmioty naturalnej wielkości. Jakby dodatkowe wyzwanie – zrobię to samo, ale igłą i czubkiem skalpela 🙂 – samo w sobie dodawało człowiekowi skrzydeł! Tym bardziej się ucieszyłam, gdy w rulonie papierów otrzymanych na wymianę znalazłam woreczek malutkich kwadracików pięknego papieru, w sam raz na miniaturki!

Na razie zrobiłam z niego dwie maleńkie książeczki-wisiorki. Jedną z nich mogę od razu zaprezentować, ale, hehe, drugiej nie, albowiem od razu ją zapakowałam na prezent dla mojej siostrzenicy, ucząc się przy okazji, jak się robi pudełko-klejnocik. Ponieważ minęła już okazja, dla której upominek został wykonany, pozwolę sobie zaprezentować zatem i książeczkę, i pudełeczko na takową.

Origami

Należy tu od razu powiedzieć, że lubię zestawienie granatowego z czerwonym. A oprócz tego, papier – z paczki od Nin – jest bardzo, bardzo piękny: w drobne kwiaty i żurawie origami, w żywych kolorach i z delikatnymi, złotymi detalami.

Z tego praktycznie nie dało się zrobić brzydkiego notesu. Trzeba było tylko trzymać się kolorystyki, nie spaprać wykończenia i właściwie to wszystko. On się sam robił. Bloczek był może w nieoczywistych kolorach, ale jak się tak przyjrzeć, wszystko się jak najbardziej zgadzało. Wyklejka – z pięknego, granatowego papieru, na którym złoty rysunek tak się ładnie odcina.

Może to też kwestia samego motywu origami – która to sztuka kojarzy się przede wszystkim ze starannym i uważnym składaniem, precyzją i harmonią – ale zrobiło się to wszystko takie:

Kalejdoskopy

Ten papier jest ciekawy: ma wzór jakby z kalejdoskopu, ale podczas gdy normalnie kalejdoskop kojarzy się człowiekowi raczej z żywymi kolorami, tu mamy stonowane barwy, spokojną tonację. A do tego wzór jest… no sama nie wiem, czy bardziej organiczny, czy bardziej mechaniczny. Czy nie ciekawa sprzeczność?

Trzeba było więc do niego głębokiej czerni jako tła. Tak mi się coś wydawało. A ponieważ właśnie przyszły moje piękne płótna z miłej hurtowni, która nie miała problemu z moim detalicznym bardzo zamówieniem, mogłam jedno z nich, przepięknie czarne, wykorzystać do okładki.

W środku jest pragmatyczna krateczka, ale tym bardziej mi to jakoś tak pasuje. Wyobrażam sobie Użytkownika – człowieka praktycznego i logicznie myślącego, który jednakże lubi sobie czasem spojrzeć na to, jak geometryczne odwzorowania potrafią stworzyć wzory niepokojące i pełne fantazji. Albo przeciwnie, Użytkownika – rozwichrzonego, wolnego ducha, który pragmatyczną krateczkę znieść może tylko pod warunkiem, że towarzyszyć jej będą różne dziwności.

Albo po prostu kogoś, kto chce mieć ładny notes w kratkę. Bo jest ładny, prawda?

Rosnąca potrzeba zielonego

Co tu dużo mówić, zima. Niektórzy źle znoszą listopad i grudzień, ale w listopadzie i grudniu to ja jeszcze mam trochę pary z jesieni. Za to od początku lutego, praktycznie od moich urodzin, zaczynam przebierać nogami i parskać w blokach startowych, żeby już nadeszła ta wiosna! Albo przynajmniej przedwiośnie…

A to płótno, proszę Państwa, jest zieloniutkie jak kwiecień. A do niego – papier Pepin, biały w czerwone kwiaty. A żeby nie było nudno, to na przedzie okładki wycięty z tegoż papieru ornament, wykończony listewką oklejoną tym samym płótnem, co i reszta.

Zaczęłam też z lubością oklejać różnymi adekwatnymi okleinami/papierami końcówki zakładek. Podpatrzyłam ten zabieg u Starszych i Mądrzejszych i bardzo mi się spodobał. Tu zakładkę zdobi także wyklejkowo-okładkowy papier Pepin.