Listki widziane inaczej

Miałam taki próbny wydruk deseniu w listki – docelowo wydrukowany potem na kolorowym papierze, wstępnie wydrukowałam na białym i niechcący poszły mi dwa egzemplarze. Nie lubię takich rzeczy wyrzucać bez potrzeby, więc kartki leżały i czekały, aż się doczekały.

Bardzo lubię biel i czerń, chociaż pewnie wielu osobom notes bez wyrazistych kolorów może się wydać nudny. Jednakże popielate kartki z papieru eko wydawały mi się dobrze pasować do zredukowanej kolorystyki i stwierdziłam – a niech tam, wymyślę, jak zrobić z tego notes w listki.

Jeśli zredukowałam kolory, to na okładce wydało mi się słusznym uprościć także i wzór! Wzięłam się zatem za bardzo uproszczony i zgeometryzowany dekor w kształcie gałęzi, z listkami oczywiście. Elementy wycięłam z próbek płócien introligatorskich otrzymanych kiedyś na targach książki w Krakowie i wpuściłam je w okleinę okładki. No, poza kropeczkami – kropeczki nakleiłam na wierzch 🙂

Do tego szara satynowa zakładka, biała kapitałka i moim zdaniem romantyczna wyklejka z bardziej uproszczoną okładką stanowią razem świetne zestawienie.

Biało-niebieski, znów na dwie strony

Wypróbowawszy dos-a-dos na mniejszej formie, spróbowałam powtórzyć tę oprawę na większej, tak bardziej na serio. Tak naprawdę, rzecz jest oczywiście dużo bardziej pracochłonna i wymaga trochę więcej uwagi co do wymiarów, ale tylko nieco trudniejsza, niż zwykłe oprawy tego samego typu. Co nie zmienia faktu, że docięłam środkową tekturkę tak jakby zbyt hojnie, co odkryłam dopiero wkładając do środka bloki, i musiałam ją bardzo podstępnie i delikatnie rozcinać w połowie (na zakładkę), ponownie sklejać i zabezpieczać 🙂

Ominąwszy jednak te przeszkody, uważam, że zrobiłam ten notes już dużo, dużo pewniej. Ma piękne grzbieciki ze skóropodobnej, białej okleiny, eleganckie okładki oklejone białym papierem w chiński roślinny wzór, a w środku – biało-niebieski papier i ciemnoniebieskie wyklejki. W efekcie powstało coś szykownego, z całą pewnością oryginalnego – coś, co można naprawdę z przyjemnością posiadać (jest to, oczywiście, zupełnie możliwe) 🙂

Białe frezje

To nie jest oczywisty kwiat, żeby go tak naprawdę lubić. Frezje się kojarzą z grzeczną wiązanką, w której robią za pachnące uzupełnienie. Ale pewnego razu, będzie może ze dwadzieścia lat temu, zobaczyłam kiedyś na targu frezje w ogromnych pękach, zdumiewająco niedrogie w porównaniu do kwiaciarnianych pojedynczych gałązek. I, ponieważ wybierałam się właśnie do babci na imieniny, kupiłam taki wielki pęk, i potem przez całą drogę żałowałam, że będę musiała się z nim rozstać :). Pomijając to, że pachniały na cały tramwaj – wszystkie głowy się obracały – to emanowały takim subtelnym wdziękiem, wyglądały tak uroczo bez żadnych ozdób ani innych kwiatów, że od tej pory zagościły na stale wśród najulubieńszych moich kwiatów – obok konwalii, piwonii, jaśminu, przebiśniegów…

I są bezsprzecznie eleganckie, co spowodowało, że musiałam pewnego razu koniecznie użyć ich jako wzoru wyklejki do notesu w zamyśle eleganckiego. Problem w tym, że drukarki używamy w domu wszyscy razem z kilku komputerów, więc moje bladoróżowe kartki na wyklejki zostały niechcący wciągnięte już nie pamiętam na jaki to wydruk szkolny któregoś z oburzonych synów, a moje frezje wydrukowały się na białym papierze ogólnym. Oczywiście wydrukowałam na różowo po raz drugi, ale wydruku na białym nie wyrzucałam. I proszę! Wykorzystałam tę pomyłkę w tym oto przyjemnym notesie. Grzbiet ma w czarnej okleinie odzyskanej z mężowskiego firmowego kalendarza, resztę – w okleinie bieluśkiej. Wyklejki są, jako się rzekło, biało-czarne, a papier – popielaty. Do tego biała zakładka w czarne kropki i całość jest bardzo smaczna.

Tak, jakby w monochromatycznej zimie człowiek zatęsknił sobie za zapachem frezji.

Dylemacik

Notes jest naprawdę bardzo, bardzo ładny. I w tym problem.

Ma jasnopopielate kartki i wyklejkę z ręcznie nakrapianego na złoto papieru. Ma twardą oprawkę w białej, płótnopodobnej okleinie. Zakładeczkę ma, i białe kapitałki, i wszystko. I ja bym go już nie ruszała.

Ale może się mylę?

Ta biel jest taka… kompletna 🙂 Ale z drugiej strony, czy od moich notesów nie powinno się oczekiwać, że będą miały jednak na sobie Coś? Jak nie złocenie, to obrazek, jak nie obrazek, to klejnocik, jak nie klejnocik…

Myślałam o czarnym, delikatnym rysunku tuszem – może jakiś sci-fi schemat, może jakieś urządzenie? albo sterowiec, albo inna maszyneria?

Myślałam również o szpalcie z gazety albo starej ilustracji technicznej – mam kilka takich w zapasie.

Ale ta biel. I ta czyściutka forma.

Może ktoś ma jeszcze inny pomysł? Chętnie przyjmę wszelkie koncepcje, bo kiedyś, do licha, zdecydować trzeba.

Odruchowo bym powiedziała, że notesik jest HOŻY.

No bo tak. W środku jest taki krzepki blok kartek w jasnopopielatym kolorze. Są wyszlifowane dremelkiem na równo, ale kiziato, to znaczy dość grubym papierem ściernym 🙂 Następnie wyklejki i grzbiet – z mięciutkiej, czerwonej okładziny, jak skórkowe buciki, czerwone, do tańca, albo coś takiego. Potem okładka, w papierze – białym, w bukiety kwiatów, niby indyjski wzór, ale nieoczekiwanie wyszedł jakoś tak w stylu Krakowiacy i Górale.

I jeszcze wstążki!

Nie dość, że zakładki (czerwone) są dwie, to jeszcze mi było mało i wkleiłam dodatkowe dwie, do wiązania na kokardkę.

Efekt jest taki, że notes zaraz powinien zapiszczeć „Iiiiiiiiiiii!”, zatupać i odtańczyć taniec ludowy. Z przeproszeniem.

Naprawdę to wszystko wyszło zupełnym przypadkiem. Słowo.

W bonusie – też bardzo hoża czarna Furria, współpracująca dzisiaj ze mną pilnie przy wszelkich pracach polowych:

Bańki, bąble

Zdarzyło się nam w domowym warsztacie zajmować się żywicą epoksydową. Co z tego wyszło, to osobny temat, ale dla niniejszego wpisu ważne jest, że po większych pracach zawsze została jakaś łyżeczka czy dwie zmieszanej żywicy. Zanim zdecydowałam się kupić sobie własny pojemniczek takiej substancji, wypróbowałam wyskrobane z dna miseczki do mieszania resztki, wtykając tam różne różności.

I wyszły z tego takie śliczne, śliczne bąbelki, przejrzyste, przestrzenne. Cała tacka. Głupi by nie spróbował z tego zrobić ozdoby na notes! Wzięłam więc notes o czarnych kartkach i perłowej oprawce (piękna okleina papierowa kupiona w Introtechu) i przykleiłam na wierzchu przezroczyste kropelki.

Nie wiem jak komu, ale mnie się ten efekt podoba. W ogóle dzięki kropelkom notes wygląda tak trochę bajkowo.

Pawie, prawie

w twardej oprawie – następnym razem lepiej się sprawię.

A tak serio, z tych haftowanych ptaków, no, domniemanych haftowanych ptaków, o  których pisałam czas jakiś temu, wyszedł nieduży, sympatyczny notes oklejony białym płótnem. Haftowany ptak zyskał małe szkiełkowe oczko (za radą mojej Siostry). Wcale nie wygląda źle!

Wyklejkę zrobiłam z ciemnozielonego papieru wytłaczanego w złote kwiaty. Bardzo on jest piękny i od dawna miałam ochotę coś z niego zrobić. Cieszę się, że akurat się nadarzyła okazja.

Jak poprzedni, i ten notes ma skórkową kapitałkę. Wkleiłam także zakładkę w srebrnozłotym kolorze. I już!

Biało na białym

wbrew pozorom wcale nie jest niewidoczne. Jak być może widać z moich wpisów, jednym z moich ulubionych motywów jest stylizowana ptica mgliście przypominająca coś między pawiem a feniksem. Już takie malowałam, wyklejałam, formowałam z fimo, a tym razem przyszła kolej na haft.

Zaznaczyć należy, że jak żyję niczego poza sprawnościami na mundurze nie haftowałam, a przynajmniej sobie nie przypominam, a ponadto zabrałam się za to od ręki, przy użyciu nici normalnie używanej do szycia składek, i na pewno nie będę się chwalić odwrotną stroną tego czegoś.

Niemniej jednak ptak wyszedł nawet przyjemny i wyląduje na notesie. A właściwie to nawet już wylądował, ale mam jeszcze pewne wątpliwości, czy na pewno jest skończony, więc na razie pozwolę sobie zamieścić pobieżne fotki z samego mozolnego ścibolenia.

Za Narnię i Aslana

Jak pewnie wiele osób, wychowałam się na Narnii. Uprawiam z nią długoletnią Hassliebe, przechodzę przez kolejne etapy interpretacji… No ale czegoś takiego jak Narnia się nigdy do końca nie odrzuca (chociaż po przeczytaniu oryginału tłumaczenie Polkowskiego jakoś mi nie smakuje).

Cóż dziwnego, że czasami mi się też i jakaś Narnia przemknie do notesików?

Lwy są oczywiście jeszcze jedną próbą zrobienia Dzikiej Bestii, ale tym razem niech będzie, że mogą ostatecznie się nadać 🙂

wp_20161020_11_24_44_pro

wp_20161020_11_24_54_pro

wp_20161020_11_25_06_pro

wp_20161020_11_25_45_pro

wp_20161020_11_26_03_pro