Wąże

Muszę przyznać, że kupiłam sobie koszulkę z nadrukiem, nawiązującym do ukraińskiej Wyspy Węży, ze słynnym cytatem zaadresowanym do rosyjskiego statku. Hehe. Tematyka węży jest w każdym razie dość aktualna w mojej głowie, więc nie zmartwiłam się wcale a wcale wyzwaniem: notes w wąże!

Myślałam początkowo o wycinaniu węży z różnych papierów, ale potem stwierdziłam, że tu się nie ma co rozmydlać: wąże muszą być wyraziste. Czarnym tuszem na jasnym papierze. Co do jasnego papieru, mam wciąż trochę tego prześlicznego, żółtego, no, może odrobinkę go nadużywam, ale w ogóle mi nie żal że tak jest. Rysunek tuszem wyszedł całkiem przyzwoicie – trochę stylizowane, ale jednak rozpoznawalne wąże wiją się na nim i pokazują łuski, jęzory i kły. Wydrukowałam ten rysunek i na okładkę, i na wyklejki. Na okładkę musiałam użyć dwóch osobnych kartek, odpowiednio dociętych, bo inaczej mi to jakoś tak brzydko wychodziło. Do tego grzbiet płócienny – z pięknego, morskiego koloru zrecyklingowanego płótna ze starej oprawy. I złota wstążeczka.

Wydrukowane obrazki oczywiście jeszcze ręcznie podlawowałam różnymi materiałami. Do tego zrobiłam jeszcze odpowiednią kartkę – niestety, nie mam jej na fotografii – i komplet był gotowy. Uważam, że naprawdę fajny! Jakoś tak mi te żółte ostatnio dobrze leżą, no nie wiem. A wąże bardzo się przyjemnie rysuje i na pewno jeszcze nieraz to zrobię.

Czacha bardzo kobieca

Od razu powiem, że to jest notes barrrdzo wypracowany i moim zdaniem udany. Tak to jakoś wychodzi, że ciekawa osoba plus dobre hasło dają razem dobry notes. Zamówienie było zdecydowanie od ciekawej osoby, a hasło streściłabym: czacha, ale optymistyczna i kobieca.

No dobrze.

Po pierwsze, potrzebowałam różowego płótna, a mój ulubiony sklep nie chciał mi go sprzedać, więc je sobie zrobiłam – gruntując barwionym klajstrem płótno i je potem gładząc.

Po drugie, narysowałam większą ilość bardziej umownych czaszek, kości i żeberek, tudzież tą samą kreską – kwiatki, kropki i serduszka, pomalowałam odcieniami różowego i żółtego i stworzyłam z nich pędzel do GIMPa, a następnie – deseń do wyklejki.

Po trzecie, narysowałam najpierw jakieś dwanaście różnych realistycznych czaszek na papierze, potem trzy z nich przerysowałam na folię do wyboru i wreszcie wybrałam jedną do złocenia.

I wreszcie papier – miał być w kratkę, ale też i trochę gładkiego, no to zszyłam.

No i kobieco wyszło i bardzo optymistycznie! Różowo-karmelowa płócienna okładka ze złoconą czachą i wstawką z mojego własnego papieru klajstrowego w kolorze ciemnego różu, wyklejka ciemnożółta w czaszkowo-kwiecisty deseń, a to wszystko w różowym kartoniku. Uważam, że to jeden z moich ładniejszych notesów!

Mały żółty

Kolejny z notesów z wykorzystaniem recyklingowanego płótna introligatorskiego. Bardzo mi się ten oliwkowy kolor podoba, jest prawie złoty w określonym świetle, i przetarta faktura jest też szalenie dekoracyjna.

A do tego papier. Dostałam go już dawno od Właścicielki jednego z notesów, wraz z kilkoma innymi pięknymi arkuszami i arkusikami z azjatyckimi wzorami, i tak on leżał, bo co chwila na niego zerkałam a potem mi żal było.

Ale ostatnio się zrobiłam odrobinę bardziej bezwzględna i przyszedł też kres zerkaniu, a papier został wykorzystany do tego oto notesu:

Spór z matematyką

Kiedy przycinałam narożniki na ten notes, weszłam w spór z matematyką! Coś mi się nie zgadzało w wymiarach i nie pasowało do twierdzenia Pitagorasa 🙂 Całe szczęście, moje starsze dziecko wykazało, że winny był bardzo niewielki błąd w pomiarze, ale przez chwilę odczuwałam konfuzję.

Ale też moje stosunki z matematyką zawsze były nieco napięte; pamiętam, jak kiedyś odkryłam, że przecież obwód koła jest linią prostą, jeśli jest odpowiednio duży, i łagodny wyraz twarzy mojej nauczycielki matematyki, kiedy podzieliłam się z nią tą koncepcją, która przyszła mi do głowy w wyniku czytania pod ławką wierszy Brodskiego. Jestem też nieugięcie urażona, że nie wolno mi dzielić przez zero. Co to znaczy nie wolno?! Rozumiem, że to bez sensu, rozumiem, że to nic nie daje, ale co to ma być że nie wolno?

Wszystko to jest przyczyną, aby zastosować do siebie napomnienie „pilnuj szewcze kopyta”, zmierzyć narożniki dokładniej i wykonać taki oto notesik.

W środku ma zwykły, biały papier przycięty w nietypowy, węższy format – uwielbiam takie smukłe notesy – i wyklejki w kanciaste motyle z papieru Pepin. A na wierzchu jest oprawka z mojego papieru klajstrowego z szarym, płóciennym grzbietem i wzmiankowanymi narożnikami, ozdobiona złotymi kreseczkami.

Odkąd się nauczyłam, jak robić takie złote kreseczki bez trudu dokładnie w miejscu, w którym człowiek zamierzał je zrobić :), będę teraz normalnie je wyzłacać jak opętana. To bardzo ładny, elegancki efekt.

Płomienie liści i tak dalej

Niewielki notesik – sam w sobie nie jest specjalny, po prostu w porządku, biały papier, śliczna wyklejka, ale ma specjalną okładkę.

CraftPap to fantastyczny materiał i uwielbiam go używać tym bardziej, że pięknie przyjmuje akwarele i gwasze. Wychodzą na nim przejrzyście i świetliście, a sam materiał z miejsca się robi jeszcze ładniejszy i bardziej szlachetny.

Ten notesik ma okładkę nie tylko pomalowaną, ale też wyciętą na klapce i ze zwykłym kartonem by się to nie sprawdziło – zaraz by się potargał. Ale to tworzywo jest znacznie bardziej wytrzymałe i spodziewam się niebawem zrobić jeszcze więcej wycinanek i tym podobnych – no aż się prosi o to.

A wygląda fajnie, leży w ręce świetnie, a kto by go chciał mieć, to i może, w nader promocyjnej cenie 🙂

Różowe lubię

Ten notes zaczął skromnie – jako ostatnia resztka papieru z drukarnianych resztek, jeszcze sprzed lat, z czasów, kiedy w bibliotece zdarzało mi się poprosić czasem o trochę takich obciętych pasów papieru, które nam tam służyły do różnych celów. Potem dyrekcja się zmieniła i już niczego nie dawała, ale miałam jeszcze jeden taki zwitek. Więc papier nie jest szczególnie szlachetny, i nawet tak troszeczkę zżółkł, ale po zszyciu wygląda przyjemnie i postanowiłam zrobić z niego coś naprawdę ładnego.

Po pierwsze, pokropiłam krawędzie różową farbą. Bardzo lubię takie nakrapiane, tylko najlepiej coś takiego robić nad folią bo wiecie co się dzieje, jak stara szczoteczka do zębów z farbą przesuwa się z wdziękiem po patyczku, prawda? Nakrapiane robi się absolutnie wszystko. Na przykład, w moim przypadku, telefon.

Po drugie, wzięłam śliczne, zielone płótno z odzysku i postanowiłam przeznaczyć je na grzbiet. Po trzecie, do płótna i różowej farby dobrałam też wstążkę na zakładkę i papier z różowo-zielonym wzorem. I żeby nie było już za dużo tego dobrego, wyklejka jest po prostu różowa i gładka.

Te wszystkie róże wyglądają, moim zdaniem, bardzo fajnie, a ten papier na okładce to już w ogóle jest obłędny. Barrrdzo lubię tak zestawione różowości.

Kwiateczki i miód

Używam tego pięknego płótna w kolorze miodu i używam, ale już mi się kończy. Chyba ten notes będzie ostatni na razie, a ozdobiłam go motywem stylizowanych kwiateczków złoconych.

Wszystko to pasuje, bo nawet kartki w tym notesie są żółciutkie jak kaczeńce czy inne jaskry. Do tego wyklejka Pepin z odpowiednim wzorem i w efekcie powstał wyjątkowo słoneczny, sympatyczny notes.

Ma zaokrąglone rogi, co zawsze sprawia mi dodatkową frajdę, ponieważ wykańczam te zaokrąglenia miniszlifierką, a nie ma nic przyjemniejszego dla kobiety niż ryk tego małego, dzielnego silniczka 🙂

S….ssss…ssskolopendry

Niektórzy lubią kotki… Inni wolą koniki morskie… a jeszcze inni oprócz tego uwielbiają te przerażające, sześcio- i więcejnogie, chrzęszczące, biegające, machające czułkami… I taki jest ten niebezpieczny osobnik, dla którego popełniłam poniższy notes. Nie wiem, jak inni, ale ja czuję ostrożny respekt wobec ludzi, którzy mają takie hobby, jak owady, krocionogi i stawonogi. Oni opanują świat po prostu machając nimi przed oczami nieodpornych, zobaczycie, i będą się do mnie, przerażonej, uśmiechać z wyższością, gładząc oswojone skolopendry.

Niemniej jednak, trzeba powiedzieć że takie stworzenia się fantastycznie rysuje, również i na folii do złoceń. Naprawdę – rzadko co ma taki jakiś flow w rysunku jak te powtarzające się segmenciki, to prawie jak abstrakcyjny deseń.

Tak sobie mówiłam, złocąc poniższy notes dla znajomego młodego człowieka. Miał być z różnymi kartkami w środku – więc są i gładkie, i w kratkę, i w linię. Wybrałam płótno o pięknym kolorze, które już parę razy z sukcesem zdobiłam różnymi wzorami. Niestety, zdążyłam zrobić tylko pospieszne zdjęcie przed wysłaniem go, ale czy ktoś będzie mnie winił, że ostatecznemu efektowi nie chciałam się za bardzo przyglądać?

Dwa notesy w słońcu

Kupiłam piękny, sztuczny zamsz w kilku kolorach, trochę na wariata, bo nie miałam pojęcia, czy to w ogóle się nadaje do oprawiania. Ale całe szczęście okazało się, że tak. Złocenie wygląda na nim trochę dziwnie, i ciężko zrobić wyraźny rysunek – podobnie jak na zwykłym zamszu oczywiście. Ale to nie oznacza, że zupełnie niczego nie da się z tym zrobić.

Natomiast materiał przepięknie przyjmuje farby! Nic się nie rozlewa ani nie robi głupich dowcipów, ma się pełną kontrolę nad efektami i bardzo mi się to podoba.

Niemniej jednak, gładki sztuczny zamsz też jest bardzo wdzięczny i wygląda ślicznie, więc robiąc okładki z tego jednego kawałka ciepłożółtego materiału jedną zrobiłam ozdobioną, a drugą – gładką.

Mniejszy, zdobiony, jest właśnie malowany i złocony, nie za gruby, w poręcznym formacie. Większy, o biało-żółtych kartkach i ślicznej wyklejce w stylizowane motyle, jest bardzo miły i kiziaty (trafił zresztą w miłe rączki pewnej panienki, która odwiedziła niedawno nasz dom – Emilki, która ozdobiła go sobie wedle własnego upodobania).

Ale na pewno jest ten zamszyk obiecujący i warto z nim pracować.

O, takie są efekty:

Cytrynowy smok

– ach, no bo tak czułam, że ta zielona okładka dużego notesu z ostatnich już składek starego komputerowego papieru potrzebuje czegoś sympatycznego. Na przykład cytrynowego smoka, który zanurzył łapki w wyklejce albo grzbiecie i zostały mu srebrne.

Smok jest z fimo, podmalowany lakierem i tuszem, i mam dla niego wiele życzliwości. Oczywiście to typowe, że chciałam sympatycznie, więc mogłam zupełnie spokojnie zabrać się za dzierganie przerażającej, ziejącej ogniem bestii, bo i tak wiedziałam, że w moim wykonaniu będzie milusia i bezpieczna dla dzieci przedszkolnych. Do licha.

wp_20161020_11_26_26_pro

wp_20161020_11_26_37_pro-2

wp_20161020_11_26_49_pro-2