Porządki u synów

Zawsze po zakończeniu roku szkolnego wpadam do pokojów moich synów i kategorycznie żądam, żeby zrobili porządek z zeszytami, podręcznikami, kserówkami i wszystkim, co przez cały rok szkolny utworzyło warstwy geologiczne w ich przestrzeniach pracy.

Żeby nie byli w tym osamotnieni, siadam sobie z nimi i co czynię? Bebeszę stare zeszyty mianowicie.

Takie, które można wykorzystać w następnym roku szkolnym, bo zużyte zostało tylko trochę, albo te zawierające ważne notatki oczywiście odkładamy. Ale już się gromadzą pojedyncze karteczki. A są takie zapisane w połowie… albo takie, w których sam środek jest jeszcze użyteczny (a to z powodu przedmiotów z małą ilością notatek, które za moją radą dziatki prowadzą po dwa przedmioty na jeden zeszyt).

W efekcie po takim sprzątaniu pozostaje mi zwykle przyjemny stosik kartek do wykorzystania. Co z nich zrobić? Też mi pytanie – notes oczywiście.

Ten jest klejony. Rzadko robię klejone notesy, zdecydowanie bardziej lubię szyć, ale te luźne kartki do szycia już się nie nadają – chyba że celuję w bardzo mały format, ale to nie tym razem. Okładkę zrobiłam twardą, wykorzystując tekturę z odzysku ze starej okładki i eksperymentalny papier, który zalewałam orzechowym tuszem własnej roboty. Papier jest nawoskowany i wypolerowany, więc ślicznie połyskuje. Grzbiet jest porządny, płócienny – płótno również z odzysku. Domalowałam na nim białym tuszem kilka deseni tak, żeby przedłużyć wzory na papierze.

Do tego wyklejka z papieru Pepin w chiński wzór – niebieskich chryzantem na białym tle.

I co, wcale nie wygląda na coś z resztek, prawda?

W wachlarze

O, koło tego papieru chodziłam i chodziłam. Mam coś takiego, że kiedy mi się trafi w kolekcji naprawdę piękny papier, to długo mi schodzi, zanim się zdobędę, żeby go naprawdę użyć. W efekcie zawsze mam pod ręką zbiór pięknych papierów, których strzegę zazdrośnie, warcząc jak ten smok na kupie złota.

Między innymi dostałam kiedyś kilka prześlicznych papierów japońskich. Uwielbiam japońskie wzory chiyogami i w ogóle większość japońskich technik zdobniczych, no więc oczywiście nie mogłam ich tak po prostu użyć.

Ale tak trooooszkę… może by można?

Ten notes już kiedyś oprawiałam, ale po pewnym czasie doszłam do wniosku, że jest jednak nudny. I najlepsze, co mi przyszło do głowy, to zmiana okładki i tak dalej, a japoński papier nadawał się do tego po prostu idealnie – jest tak atrakcyjny, że właściwie sam robi całą robotę.

Użyłam więc prześlicznego papieru w wachlarze, dobrałam do niego kawałek papierowej tapety o mżącym, niebiesko-srebrnym wzorze. Grzbiet zostawiłam, jaki był – popielate płótno do niebieskich wzorów wygląda bardzo w porządku. Dodałam złocenia na spojeniu materiałów, niebieską satynową wstążeczkę, kapitałkę zaś zrobiłam podwójną, z użyciem papieru z okładki i tego z wyklejki.

I oto notes jak nowy, bardzo atrakcyjny – taki wąski i elegancki.

Doszlifowany

Miałam taki blok pięknego, kremowego, sztywnego papieru zszyty. Ale za cienki! I leżał tak i leżał i do niczego się nie nadawał. Więc pewnego razu złapałam go, doszyłam z przodu i z tyłu kilka dodatkowych składek – już nie takiego supergrubego, ale wciąż sztywniejszego papieru i od razu się zrobiło lepiej.

Skoro przerabiamy, to przerabiamy! Miałam też i powlekane płótno odzyskane ze starej okładki w bardzo ładnym odcieniu granatowego. Bardzo lubię ten proces. Używane okładki mają ten szczególny urok patyny, lekkiego przetarcia, spłowienia albo bibliotecznych znaków, i oczywiście ten lekki zapach starej książki. Kiedy mi się uda zdjąć płótno bez zniszczenia, zawsze się bardzo cieszę i chętnie wykorzystuję.

Tutaj zestawiłam je z przepięknym, japońskim papierem w delikatny wzór. Ale prześlicznym, niebieskim! Od razu zrobiło się z tego coś wyjątkowego. Efekt podkreśla okleina wytłaczana w taki gadzi wzór – brązowa, co pięknie wygląda z niebieskościami i kremowym papierem. I wyklejką – wyklejka jest niebiesko-srebrna w szerokie pasy. Z wzornika tapety – piękna i sztywna.

Notes jest naprawdę ładny – i znalazł już swoje miejsce, co mnie bardzo cieszy, bo naczekał się na swoją kolej. Co tylko świadczy, że zawsze warto spróbować coś doszlifować i ulepszyć, choć wydawało się, że na nic mądrego się nie przyda.

Poskładany

Pewnie już o tym wspominałam nie raz, ale powiem raz jeszcze: nic mnie tak nie cieszy, jak wykorzystanie resztek, recykling i upcykling. I bardzo się cieszę, że nie oznacza to już, jak jeszcze parę lat temu, przedmiotów „śmieciowych” i bylejakich. Z przyjemnością używam więc resztek tapet i tkanin, kartek wyrwanych z niedokończonych zeszytów szkolnych, tekturek z opakowań i książek z przemiału, tiszertowych tasiemek, zużytego papieru pakowego, ścinków i skrawków.

Ten notesik jest właśnie ze starych zeszytów moich synów oraz z pozostałości płótna i papieru z większych projektów! Żeby ujednolicić nieco brzegi kartek w kratkę, pomalowałam krawędzie bloku akwarelą i tuszami, a małe kawałki pięknego, japońskiego papieru sprawiają, że powstał foremny, estetyczny przedmiocik.

Czasami się zastanawiam, czy nie powinnam, pod koniec roku szkolnego, złapać się za taczkę i przejść po mieście, zbierając te wszystkie zeszyty, w których pozostało jeszcze kilka kartek! Kto wie, ile papieru by się dzięki temu przerobiło.

Hmm. Może to pomysł na jakąś akcję? Zima sprzyja planowaniu i refleksjom, więc będę myśleć. A na razie prezentuję ten mały, lecz dzielny notes.

Niewielkie porządki

Nie ma co ukrywać, bardzo lubię kwadratowy (albo do kwadratu zbliżony) format notesów! Jedyna wada pracy z takim formatem jest taka, że po docinaniu bloku zostają mi resztki. Czasami są to całkiem szerokie paski papieru! No przecież tego nie wyrzucę, prawda? Mam całe pudełko takich pasków, no ale aż tak wiele się ich nie zużywa na bieżąco. Więc kiedy się ich trochę zbierze, robię małe, wąskie notesiki, wykorzystując także i ścinki oklein, tapet i papierów. Szycia jest przy tym trochę, ale potem idzie już szybko, a w ten sposób mam zapasik czegoś, co jest bardziej funkcjonalne niż miniatura, a jednak całkiem urocze i niewielkie.

No a przy tym na makulaturę idzie mniej, a w warsztacie robi się nieco porządniej.

Błękity swobodne

Kupiłam papier na kilogramy. Nie powiem, gdzie, ale mam taką hurtownię, która sprzedaje papier na kila za okazyjną cenę – kruczek jest w tym, że są to nieposortowane kolory, gramatury i niedoróbki. Oczywiście zdarza się, że w ten sposób uzyska się np. 10 kartek pięknego papieru, ale z wadą – zagięciem przez sam środek. Ale zwykle rzecz wymaga tylko chwili na posortowanie zdobyczy, a niespodzianki są przy tym fantastyczne.

I tym razem zdarzyła mi się taka niespodzianka: otóż w paczce znalazłam papier barwiony w masie, ewidentnie niedorobiony, może z wierzchu stosu? Na kolor błękitny. Niedorobienie pozostawiło lekkie ziarno, a poza tym… przepiękne chmury! W ten sposób uzyskałam papier chmurzysty jak niebo.

Od razu coś zaczęło we mnie pokrzykiwać z entuzjazmem: jas-kół-ki! jas-kół-ki!!!

Namalowałam więc tuszami jaskółki w różnych ujęciach i zrobiwszy z nich pędzel do GIMPa, zajaskółkowałam wyklejki.

Do tego idealnie przypasował mi papier klajstrowy na okładkę, z jakby wichrzystym wzorem. Do tego lekko przetarta okleina z odzysku i zakładki, żeby dobrze furczało, i już się zrobił notes wietrzny, powietrzny, swobodny! Bardzo mi się on podoba. Ma okładkę wyłożoną gąbeczką pod tym klajstrowym papierem i miło się go trzyma w ręku, a jest naprawdę ładny.

I te jaskółki. I papier chmurzysty.

Zielone pudełko

Ciągnie człowieka do zielonego w zimie! Odkąd rozwinęłam ten wielki arkusz zielonej okleiny papierowej, to oprawiam w nią różne rzeczy i oczywiście zostają mi różne ścinki. A jak ścinki, to nadają się one na brzegi pudełek i tym podobne rzeczy.

Zresztą pudełka to idealny sposób również na ścinki tektury – mam sporą garść całkiem szerokich pasków odciętych od starych okładek albo arkusza tektury. Wyrzucać je? A niby dlaczego, skoro dobrawszy sobie z nich zestaw można zrobić pudełko.

To więc zużyło trochę tych wszystkich ścinków, ale żeby nie było tylko ścinkowe, wykończyłam je arkusikiem klajstrowego papieru – w taki fajerwerkowo-chryzantemowy wzorek, zielononiebieskiego.

Ponieważ zaś przymierzam się do bardziej skomplikowanych kształtów pudełkowych, zrobiłam je z przegródką, żeby sobie wyćwiczyć jak to się tam robi. I wyszło bardzo przyjemnie. Może przyda się komuś kiedy! A jakbym z nimi nic nie zrobiła, ścinki poszłyby na makulaturę…

Nieoczekiwane pożytki z zeszłorocznych kalendarzy

Dostałam pod choinkę piękne, piękne papiery – trochę ryżowych i dwa zeszyty papierów Pepin – chińskie i japońskie. Japońskie mnie zaskoczyły, chociaż wydawało mi się, że widziałam dość dużo japońskich wzorów! Te, które mam w moim nowym zeszycie, są śmiałe i wyraziste, i bardzo inne, i w związku z tym szalenie inspirujące.

Mąż mój wyrzucał również – jak to na koniec roku – stary firmowy kalendarz. Jego była firma nie oszczędzała na materiałach i kalendarz był obłożony w śliczną, skóropodobną okładzinę, czarną i mięciutką. Jak już pewnie wie, kto mnie odwiedza, jak widzę nadające się jeszcze do użytku materiały introligatorskie, rzucam się na nie, wybebeszam, sortuję i używam. Od razu mnie się ta czarna nibyskórka rzuciła w oczy.

Brzeg kalendarza miał kwadratowe dziurki – na spiralę. Już-już miałam je odcinać, kiedy nagle! Nagle! Zobaczyłam naraz jednym błyskiem ten brzeg z kwadratowymi dziurkami i jeden z japońskich papierów – taki w ryby i fale, ale czarno-biały i z delikatną siecią w tle. Aha! – pomyślałam błyskotliwie.

Miałam uszyty bloczek papieru, naprzemiennie białego i szarawego eko. Dodałam do tego wyklejki z papieru, który wpadł mi w oko i tego samego papieru postanowiłam użyć na okładkę, ale tak, żeby kwadratowe wycięcia na brzegu pokazywały też ten papier. Normalnie bym oczywiście zlicowała dwa materiały różnej grubości, żeby na okładce były na jednym poziomie, ale nie tym razem! Papier wygląda spod krawędzi, ona się odcina wyraziście, i to jest TO.

Proszę tylko popatrzeć (mnie się strasznie podoba):