Trochę ich będzie i przejmuje mnie zgrozą myśl, że będę to wszystko musiała na Pyrkon dowieźć w dobrym stanie. Ha, cóż, kiedy przyjemność z ich obróbki jest taka, że chętnie kupiłabym sobie tych bloczków setkę i tak je sobie tłukła, jeden za drugim.
Tak wyglądają z tymi obrazeczkami z poprzedniego posta:
Kiedy robiłam zdjęcia, kot próbował łapać zakładki i zjeść mi telefon – te cienie to stąd, że mała paskuda nie chciała się dać przestawić na bok 🙂
Jak wspomniałam, notesików jest dwadzieścia.
Tutaj są kolejne. Naprawdę, naprawdę rewelacyjna zabawa i już żałuję, że nie mam ich więcej.
Zrobiłam też obrazeczki z FIMO do naklejenia na kolejne notesy. Albo gdzieś indziej.
Kupiłam sobie takie nieduże, proste bloczki do notesów – w brązowym kartoniku, klejone. Jest ich dwadzieścia i już mam obawy, że jest ich nieco za mało. Muszę do nich tylko dodawać okładki, wyklejki i ewentualnie zakładkę, więc to zupełnie inny rodzaj pracy. Największa frajda jest jednak w tym, że każdy przecież musi być inny.
No więc proszę, to pierwszych sześć sztuk. Ozdobione są różnymi przedmocikami z FIMO. Oprawione w różne rzeczy – skórę, dżins, sztuczną skórkę ze starego kalendarza (gdyż pamiętamy, że nie ma dla mnie porządnego notesu, jeśli nie ma on w sobie czegoś odzyskanego).
Są całkiem małe, ale sympatyczne – i przyjemnie grubiutkie. A co jeszcze fajniejsze, jak się zużyją – można element z FIMO odciąć ostrym nożem i przykleić sobie magnes albo przypinkę do broszki.
Zostały mi względnie szerokie ścinki papieru po większych notesach i chodziłam koło nich, niezdolna do wyrzucenia tego tak po prostu na makulaturę. I w końcu wzięłam się do pracy i zrobiłam trzy maleńkie notesiki – każdy z nich zmieści się na dłoni. Niemniej jednak sporządzone są dokładnie tak, jak i duże – szyte, klejone i w ogóle.
Niestety, im mniejszy notes, tym trudniej się go docina i jedna z krawędzi – zewnętrzna – zawsze mi wychodziła nieidealnie. Muszę coś z tym jeszcze zrobić.
Tak czy inaczej, wyszły całkiem sympatycznie, o, proszę:
A potem jeszcze mój mąż uznał, że jeden z nich by mu się przydał – po niewielkiej personalizacji, której też z przyjemnością dokonałam:
No i niby takie malutkie, a jednak wcale nie mniej czasochłonne! Tyle, że wykorzystałam papier, z czego się ogromnie cieszę – bardzo nie lubię, jak się marnują takie rzeczy.
Niektóre stare okładki są za duże albo ze zbyt grubych książek, żeby z nich zrobić notesy. To znaczy, zapewne można by zrobić i pięćsetstronicowy notes formatu B5, ale myślę, że to już raczej na konkretne zamówienie.
Na razie zaś wykorzystuję takie okładki do czegoś innego:
Do robienia pudełek! Można je potem, załadowane biżuterią i sprzecznymi wersjami testamentów, powsadzać na półki dla niepoznaki.
To niebywałe, ale mam znów na warsztacie notesy. Szykuję się już na tegoroczny Pyrkon, gdzie trochę nie wypadałoby wystąpić z trzema rzeczami na krzyż – więc robię te notesy szybciej, niż je fotografuję.
Niemniej jednak coś się pstryknąć udało, co niniejszym poniżej prezentuję.
Dzisiaj znów notesy – tak mi jakoś dobrze idą, chociaż moje zapasy papieru komputerowego z lat 80, bardzo porządnego i ładnego, niestety powoli mi się już kończą.
Ale póki je mam, wychodzą mi takie oto rzeczy:
Przez weekend udało mi się zrobić pięć notesów ze starych okładek – przyjemność to ogromna, bo zapach papieru, wybieranie deseni wyklejek, zakładki, szycie i klejenie – to wszystko rzeczy kojące i miłe, zawsze dla mnie bardzo ciekawe. Tak sobie dłubałam:
I nawet pobawiłam się nieco w prace konserwatorskie, bo niektóre okładki były w niespecjalnie dobrym stanie (chociaż ta na zdjęciu akurat owszem).
I w końcu uzyskałam bardzo przyjemne efekty:
