W okienku grzyb

Iiiiii czwarty z okienkowej kolekcji notes, tym razem z obrazkiem przedstawiającym grzybki w jesiennym lesie.

Ten jest troszeczkę inny. Zasadnicza koncepcja jest wprawdzie ta sama: okładka z okienkiem i akwarelą, kolorowe kartki wewnątrz, ale spróbowałam trochę innego wykończenia tegoż okienka: widoczne brzegi w zagłębieniu pomalowałam również farbami, utrzymując się w palecie barw z akwarelki – zielenie, brązy, niebieskości.

Bardzo mi się ten efekt spodobał i już kombinuję, jak go powtórzyć, albo może i trochę jeszcze zmodyfikować. W każdym razie, na pewno jeszcze będę coś podobnego próbowała obmyślić.

A reszta notesu? Reszta notesu to wykończenia: złota kreseczka dookoła okładek, wyklejka z indyjskim batikiem (Pepin), a wreszcie – trzy wstążeczki pod kolor.

Muszę, nawiasem mówiąc, wspomnieć, że nazbierałam już całkiem sporą kolekcję wstążek na zakładki. Cała pasmanteria! Przyznaję, że mam do nich słabość.

Ale czy nie dodają te detale urody notesowi? Jest bardzo ładny: kolorystycznie harmonijny, przyjemnie się go trzyma w dłoni. Zakładam, że i pisać czy rysować powinno się w nim miło.

Biały kot ciemną nocą

Trzeci z notesów z akwarelą w okienku przedstawia kota. Kot… no, kot to jest oczywiście Temat. Bardzo lubię je rysować, w najrozmaitszych stylach, więc musiał się choć jeden znaleźć w cyklu kilku obrazków. I tak wypadło, że tonacja kolorystyczna zrobiła się ciemna i zimna: granaty, fiolety. I biały kot 🙂

Całe szczęście, wciąż mam piękne, granatowe płótno o delikatnym splocie, w które już wiele udanych notesów oprawiłam. Myślę, że najlepiej oddaje wszelkie krawędzie i detale – okienko wyszło pięknie i ostro, krawędzie ślicznie się zaokrągliły. Na tym tle kocia akwarelka wygląda bardzo elegancko!

Do tego oczywiście odpowiednie papiery – w różnych tonacjach niebieskiego – i wyklejka z niebieskiego papieru klajstrowego, którego mi jeszcze odrobinę zostało po albumie dla małego powinowatego 🙂 Razem tworzy to naprawdę zgrabny notes, a ten biały kot, doprawdy, króluje nad wszystkimi niebieskimi cieniami.

Osty do wyboru

Na skutek spiętrzonych doprawdy okoliczności tak się jakoś złożyło, że obchodząc jedno z licznych wiosennych świąt mojego Ojca ofiarowałam mu nie jeden obrazek akwarelowy, lecz trzy na ten sam temat, do wyboru.

Tematem tym były osty.

Oset jest częścią naszego stałego, prywatnego żartu i w ogóle już między nami obrósł w znaczenia, więc nie powinno dziwić, że padła idea namalowania właśnie tego, a nie innego kwiatu.

Będąc sobą, Ojciec mój oczywiście wybrał najmniejszy i najbardziej niepozorny z trzech obrazków ostowych. Dwa pozostałe mi zwrócił i dlatego każdy teraz może je sobie nabyć na Decobazaar, o tu i tu.

Oczywiście nie byłoby tych obrazeczków, gdyby nie sam Tato, który jest też fundatorem obu moich cudownych zestawów akwareli.

Portret kota Stefana

Nie chcę tu opowiadać całej historii, bo choć jest piękna, to jednak prywatna, ale w każdym razie dostałam zlecenie: namalować portret kota. Obejrzałam zdjęcia i zamarłam: jakie to zwierzę ma niesamowite oczy! Od razu było wiadomo, że trzeba je będzie naprawdę dobrze przestudiować.

I tak zrobiłam! Do tego niedużego portreciku zrobiłam jakieś ćwierć kilo szkiców, dochodząc w końcu i do takiego momentu, że jeden z tych szkiców wydał mi się sam w sobie całkiem okej (dołączyłam go do zlecenia). Chwyciłam więc za akwarele i z wielkim pietyzmem wzięłam się za malowanie kota Stefana.

Na życzenie właścicielki jeszcze go trochę bardziej napuszyłam, ale zasadniczo portret wygląda tak:

Wszędzie pies!

Bardzo lubię entuzjastów, i lubię coś dla nich robić. Wśród nich zaś entuzjaści zwierząt zajmują miejsce poczesne. No trzeba być naprawdę przejętym, żeby zamówić dwa notesy oraz obrazek ze swoim psem! Nic więc dziwnego, że zabrałam się do roboty z równym przejęciem i zadowoleniem.

Obrazek poszedł na pierwszy ogień, choćby po to, żeby lepiej przestudiować Obiekt 🙂 Czarujące spojrzenie, wdzięczna poza – no, te rzeczy 🙂

Następnie zarysowałam kolejne kartki studiami na temat, żeby w końcu przenieść najlepsze rysunki na folię do złocenia.

Same notesy miały mieć kolorowe kartki, ale przyznam, że jak tylko usłyszałam „kolorowe” to zaraz stwierdziłam, że może to dotyczyć tak w ogóle całości. Tym bardziej, że mam naprawdę bardzo piękne płótno introligatorskie w żywych kolorach, które mi świetnie pasowały do tych kolorowych kartek. I tak jeden notes ma ogólnie tonację zieloną, a drugi – płomienistą 🙂 Wyklejki do tego doszły mojego projektu – w kuleczki oraz w mniszki – i oto efekt końcowy całości jest taki:

Wiosenne przyjemności

One tak wyłażą powoli! Jest ich oczywiście coraz więcej, ale ja bym chciała, żeby już kwitły… Wiosenne kwiaty są chyba najbardziej optymistyczne, a na pewno najdzielniejsze, i zaraz się człowiek czuje lepiej, kiedy się pokażą.

Ale póki się nie pokażą, mam oto tutaj do pokazania (a w sklepiku do nabycia) malutkie obrazki akwarelowe z kwitnącymi wiosennymi kwiatami. Jest pewna nadreprezentacja żółtych kwiatów, ale to po pierwsze dlatego, że one są TAKIE optymistyczne, a po drugie – sasanki i krokusy mam jeszcze na warsztacie.

Dostałam niedawno od mojego Szalonego Ojca wprost obłędny zestaw przepięknych akwareli, ale te obrazki to są jeszcze moje stare farbeczki wierne – bardzo zresztą dobre, i TEŻ od Szalonego Ojca.

Daleko stąd – ciąg dalszy :)

Te trzy obrazki, o których niedawno pisałam? Pojawił się kolejny. Ten z drzwiczkami w drzewie, ale trochę większy i nieco bardziej skomplikowany, sprawił mi dodatkową przyjemność wyzwaniem w postaci markowanej rameczki. Obrazek ma być przyklejony, nie powieszony, więc musiał pozostać lekki. Zamiast rameczki wycięłam zatem wąską obwódkę ze sztywnego, złotego kartonu, tnąc na tacce o kratkowanej powierzchni, żeby temu złotemu dodać nieco faktury.

Takie to coś powstało i już może służyć jako codzienny, drobny element koniecznego eskapizmu.

Daleko, daleko stąd!

Czytanie może być przyczyną wielu groźnych przypadłości, a najbardziej oczywiście groźna pomiędzy tymi przypadłościami jest (przynajmniej dla tyranów i osób pozbawionych wyobraźni) możliwość popadnięcia w eskapizm.

Nie kto inny, a słusznie wielbiony, szanowany, a przez niektórych nawet posądzany o świętość, J. R. R. Tolkien, uważał, że eskapizm nie jest niczym złym, a wręcz stanowi obowiązek, tak jak obowiązkiem żołnierza jest ucieczka z niewoli.

Powiedzmy sobie szczerze, jedyne osoby, które eskapizm krzywdzi, to te, które chciałyby zamiast iluzyjnych uniwersów znaleźć się jako jedyny obiekt uwielbienia w centrum świata eskapisty. A ich nie żałujemy.

Ale oczywiście w próżni się nie żyje, coś też trzeba zrobić, a ja akurat prosto z zaczytania zrobiłam te oto trzy obrazeczki – ewidentnie krajobrazy Chmurokukułczyna czy innej tam Nibylandii.