W fioletowe prążki

Naprawdę, papiery klajstrowe zrewolucjonizowały mój warsztat. Tak się ich świetnie używa! Uszlachetnione pszczelim woskiem, wyglądają naprawdę elegancko.

Ten notesik jest właśnie w takim nawoskowanym papierze. Bardzo dobrze to pasuje do pozostałych jego elementów – papieru eko, lekko popielatego, i wyklejki z papieru Pepin o niezwykłym, srebrno-fioletowym wzorze.

Wykończony bladofioletową wstążeczką, notesik jest wprawdzie nieduży, ale bardzo przyjemny – lekki, wygodny i, przez ten fioletowy papier, stylowy.

Błękity swobodne

Kupiłam papier na kilogramy. Nie powiem, gdzie, ale mam taką hurtownię, która sprzedaje papier na kila za okazyjną cenę – kruczek jest w tym, że są to nieposortowane kolory, gramatury i niedoróbki. Oczywiście zdarza się, że w ten sposób uzyska się np. 10 kartek pięknego papieru, ale z wadą – zagięciem przez sam środek. Ale zwykle rzecz wymaga tylko chwili na posortowanie zdobyczy, a niespodzianki są przy tym fantastyczne.

I tym razem zdarzyła mi się taka niespodzianka: otóż w paczce znalazłam papier barwiony w masie, ewidentnie niedorobiony, może z wierzchu stosu? Na kolor błękitny. Niedorobienie pozostawiło lekkie ziarno, a poza tym… przepiękne chmury! W ten sposób uzyskałam papier chmurzysty jak niebo.

Od razu coś zaczęło we mnie pokrzykiwać z entuzjazmem: jas-kół-ki! jas-kół-ki!!!

Namalowałam więc tuszami jaskółki w różnych ujęciach i zrobiwszy z nich pędzel do GIMPa, zajaskółkowałam wyklejki.

Do tego idealnie przypasował mi papier klajstrowy na okładkę, z jakby wichrzystym wzorem. Do tego lekko przetarta okleina z odzysku i zakładki, żeby dobrze furczało, i już się zrobił notes wietrzny, powietrzny, swobodny! Bardzo mi się on podoba. Ma okładkę wyłożoną gąbeczką pod tym klajstrowym papierem i miło się go trzyma w ręku, a jest naprawdę ładny.

I te jaskółki. I papier chmurzysty.

Zielone pudełko

Ciągnie człowieka do zielonego w zimie! Odkąd rozwinęłam ten wielki arkusz zielonej okleiny papierowej, to oprawiam w nią różne rzeczy i oczywiście zostają mi różne ścinki. A jak ścinki, to nadają się one na brzegi pudełek i tym podobne rzeczy.

Zresztą pudełka to idealny sposób również na ścinki tektury – mam sporą garść całkiem szerokich pasków odciętych od starych okładek albo arkusza tektury. Wyrzucać je? A niby dlaczego, skoro dobrawszy sobie z nich zestaw można zrobić pudełko.

To więc zużyło trochę tych wszystkich ścinków, ale żeby nie było tylko ścinkowe, wykończyłam je arkusikiem klajstrowego papieru – w taki fajerwerkowo-chryzantemowy wzorek, zielononiebieskiego.

Ponieważ zaś przymierzam się do bardziej skomplikowanych kształtów pudełkowych, zrobiłam je z przegródką, żeby sobie wyćwiczyć jak to się tam robi. I wyszło bardzo przyjemnie. Może przyda się komuś kiedy! A jakbym z nimi nic nie zrobiła, ścinki poszłyby na makulaturę…

Optymizm jest trudniejszy

Muszę powiedzieć, że kiedyś nie doceniałam optymizmu i wydawał mi się on cokolwiek niewyrafinowany (młody był człowiek i mroczny). Dopiero z wiekiem dotarło do mnie, ile optymizm wymaga od człowieka charakteru i wysiłku. Czasami wysiłek wydaje się wręcz kolosalny. I wtedy pomaga, kiedy człowiek otoczy się jasnymi kolorami, harmonią, pogodną atmosferą, a jeśli naprawdę wie, co dla niego dobre, to też i kotami.

Jasne kolory, optymizm i koty to myśli przewodnie tego tu oto notesu. Jest nieduży, bo do torebki, ale myślę, że emanuje całkiem dużą dawką optymizmu.

Po pierwsze, koty. Jest tu wyklejka, którą już raz wykorzystałam na pomarańczowym papierze – tu mamy ją w wersji kolorowej na białym i też wygląda bardzo fajnie. Koty są również na okładce – wyzłocone, skłębione i wesołe.

Po drugie, kolory! Ciepły żółty, niebieski (klajstrowy papier w listki) i różowy (pasek mojego ręcznie malowanego płótna) razem tworzą całkiem wesołe zestawienie.

Po trzecie, przy robieniu notesów na optymizm mnie samej jest od razu bardziej optymistycznie i następuje sprzężenie zwrotne – dobry nastrój włazi między kartki, skąd mruga na mnie, a ja na niego, on się mnoży – te klimaty. Mam wielką, wielką nadzieję, że to się czuje.

Zieloności w najciemniejszy dzień roku

Co człowiek może, jak się zrobi tak ciemno? No może zrobić zieloniutki notes.

Składniki na ten smakowity zestaw leżały na moim stole już dłuższą chwilę i w końcu koniunkcje planet zagrały, wiatr powiał z dobrej strony i oto zrobiłam notes zielony, a zdobiony złotą folią. Poszedł na to chyba najpiękniejszy arkusz papieru klajstrowego z tego lata.

Już w jednym notesie wypróbowałam złocenie papieru klajstrowego tak, żeby wyglądał jak marmurowe żyłkowanie. Spodobał mi się ten efekt tak bardzo, że w tym zielonym go powtórzyłam o wiele śmielej i nadal mi się podoba!

W środku jest natomiast kremowy papier – taki troszkę sztywniejszy. Wyklejki tym razem nie odgrywają głównej roli, ale i tak wybrałam dwie przyjemne przypadkowe kartki. Czemu przypadkowe? 🙂 A bo kupiłam w mojej ulubionej hurtowni rzecz wspaniałą, mianowicie przecenione papiery na kilogramy. W naprawdę fajnej cenie mają oni dostępne pozostałości z ryz, a także kartki prawdopodobnie ze skrajnych końców barwienia w masie, bo są przypadkowo cieniowane, albo w obłoczki, albo nierówno farbowane. Ja je uwielbiam, i tak właśnie weszłam w posiadanie brązowego papieru z nierównymi przejaśnieniami. Zachwycające.

Wszystko to złożyło się na bardzo ładny, klasyczny szkicowniczek.

Podarunki

Jedna z moich absolutnie ulubionych rzeczy jeśli chodzi o robienie notesów dla ludzi, to odkrycie, ile sobie wszyscy dajemy prezentów.

Mnóstwo! I przy ilu to okazjach!

Jest to dla mnie niezwykle pocieszające, zwłaszcza w tych szalonych czasach (z drugiej jednak strony, jakie czasy niby szalone nie były?). Co by się nie działo, wygląda na to, że ludzkość nadal obdarowuje się różnymi rzeczami, a moją wielką radością jest móc w tym uczestniczyć moją pracą. Serio. Strasznie fajne uczucie.

Przykładem jest ten oto notes. Wiedząc, że będzie on podarunkiem, starałam się bardzo żeby jakoś zaszyć i wkleić w niego wszystko, co o obdarowywanej osobie usłyszałam, i wszystko, czego darczyńca (darczyńczyni 🙂 ) jej życzy 🙂 I wydatnie w tym pomógł fakt, że ten papier klajstrowy fantastycznie się zgadza ze złoceniem.

Pasujące etui zawsze jest fajnym detalem dla podarunku, a nauczyłam się bardzo przyjemnego, prostego wzoru od niezawodnego DAI Bookbinding i stosuję już teraz praktycznie dla każdego wysyłanego notesu w twardej oprawie, chyba że wysyłam już bardzo nieformalnie 🙂

Ale ogólnie, czy to nie jest ładny notes? Taki schludny mi wyszedł, z tą uroczą wyklejką i wszystkim. Mam nadzieję, że się spodobał i że będzie dobrze służył miłej osobie.

Kocie spojrzenia

Dostałam zamówienie na notes – zamówienie tym milsze, że przy okazji odkryłyśmy z zamawiającą wspólne korzenie w fandomie, czyli słynne forum Mirriel. Wykonałam dla niej dwa notesy, z których każdy jest zupełnie inny, a z każdego miałam ogromnie wiele przyjemności.

Pierwszy był prezentem dla przyjaciółki, która jest właścicielką przepięknych kotów, więc zamówienie było na notes koci. Zaproponowałam, że może uda się zrobić notes w TE KONKRETNE koty! (no co mi szkodziło, najwyżej bym nie dała rady). Zasiadłam więc do rysowania, wyciągnęłam akwarele, kredki i tusz i… i okazało się, że pierwszy ze sportretowanych kotów jest absolutnie dziko fotogeniczny i rysowanie go jest przyjemnością.

Potem zabrałam się za drugiego, który jest znowuż kwintesencją kociości: bure, pasiaste futerko jest rysunkową enigmą, napisaną chyba jakimś szyfrem albo co, w każdym razie umordował mnie jak nie wiem i poprawiałam go tyle razy, że obawiałam się że przebiję papier 🙂 Ale poradziłam sobie i z nim:

Tu kicik jeszcze przed ostatecznym poprawieniem pyszczka, więc spogląda trochę z przekąsem

No i w końcu sam notes! Notes miał być trochę gładki, trochę w kratkę (i jest). Znowu użyłam również papierów klajstrowych, a całość zapakowałam w etui w srebrzyste liście.

Wszystko dostało jeszcze wstążeczkę i pofrunęło paczkomatem, o czym wspominam dlatego, że w przeciwieństwie do drugiego notesu udało się to uczynić bez żadnych wybuchów 🙂

A tak wygląda gotowy notes:

Z kieszonką

Udał mi się ten papier pięknie. Jeden z arkuszy, właściwie arkusików papieru klajstrowego z ostatniej akcji, jest w burzliwe kwiaty, a ponieważ użyłam też złotej farby, wszystko delikatnie połyskuje. Bez przesady z tym połyskiem, ale jest taki metaliczny poblask. No piękny jest, co ja się będę niepotrzebnie certować.

Zaraz też pomyślałam, że muszę z niego zrobić coś fajnego i wykorzystać papier jak tylko się da. Żeby to osiągnąć, zdecydowałam, że w nowym notesie dam wzorzysty papier tylko na przód, ale za to zostawię luz w okładce i w to miejsce wkleję taką trochę głębszą kieszonkę i ozdobię ją tymże papierem klajstrowym.

Blok uszyłam z trochę sztywniejszych kartek w brzoskwiniowym kolorze, a ponieważ już tych kolorów zrobiło się dużo, wyklejkę wykonałam z szarego, zresztą bardzo pięknego, papieru teoretycznie okładkowego 🙂

Niedawno mama kazała mi nie nudzić tymi notesami i robić w nich coś ciekawego – mam nadzieję, że kieszonka to dobry kierunek 🙂 Ale postaram się włączać do prac coraz więcej atrakcji i nowości.

A tak wygląda notes, i czy nie piękne są te kwiaty, notabene malowane paluchami i łyżeczką do lodów? 🙂

Surowy, ale z frywolnym wnętrzem

Znamy takie typy, znamy! (Z paroma jestem nawet bardzo blisko). Notes też taki zrobiłam.

Znowu sięgnęłam do stosiku mojego klajstrowego papieru. Bardzo mi się on podoba, zwłaszcza w wersji ciemnej, bo np. żółty wyszedł jednak dość jaskrawo i muszę go tonować spokojniejszymi zestawami. Do tego notesu wybrałam jednak fioletowy, drapany w podobne do wikliny prążki. Do tego okleina – biała, płóciennopodobna, już jej użyłam raz i użyję wiele szczęśliwych razy 🙂

Okładka – ze starannie wyklejonymi narożnikami – wyszła właśnie dość surowa (co nie znaczy, że nieładna – naprawdę, ten papier jest bardzo udany!). Zatem na wyklejkę było potrzebne coś… coś figlarnego? Coś weselszego? Coś niepoważnego na pewno.

Przejrzałam swoje papiery i wyszło mi, że najlepiej byłoby wziąć różowy, z batikowym wzorem (Pepin, wzory indyjskie).

I ten notes to jest taki, który zachowuje należytą powagę, ale, no, pod wąsem to się chichra.

Spór z matematyką

Kiedy przycinałam narożniki na ten notes, weszłam w spór z matematyką! Coś mi się nie zgadzało w wymiarach i nie pasowało do twierdzenia Pitagorasa 🙂 Całe szczęście, moje starsze dziecko wykazało, że winny był bardzo niewielki błąd w pomiarze, ale przez chwilę odczuwałam konfuzję.

Ale też moje stosunki z matematyką zawsze były nieco napięte; pamiętam, jak kiedyś odkryłam, że przecież obwód koła jest linią prostą, jeśli jest odpowiednio duży, i łagodny wyraz twarzy mojej nauczycielki matematyki, kiedy podzieliłam się z nią tą koncepcją, która przyszła mi do głowy w wyniku czytania pod ławką wierszy Brodskiego. Jestem też nieugięcie urażona, że nie wolno mi dzielić przez zero. Co to znaczy nie wolno?! Rozumiem, że to bez sensu, rozumiem, że to nic nie daje, ale co to ma być że nie wolno?

Wszystko to jest przyczyną, aby zastosować do siebie napomnienie „pilnuj szewcze kopyta”, zmierzyć narożniki dokładniej i wykonać taki oto notesik.

W środku ma zwykły, biały papier przycięty w nietypowy, węższy format – uwielbiam takie smukłe notesy – i wyklejki w kanciaste motyle z papieru Pepin. A na wierzchu jest oprawka z mojego papieru klajstrowego z szarym, płóciennym grzbietem i wzmiankowanymi narożnikami, ozdobiona złotymi kreseczkami.

Odkąd się nauczyłam, jak robić takie złote kreseczki bez trudu dokładnie w miejscu, w którym człowiek zamierzał je zrobić :), będę teraz normalnie je wyzłacać jak opętana. To bardzo ładny, elegancki efekt.