Idąc za ciosem Zestawów Kolorystycznych, Których W Dzieciństwie Nauczyłam Się Unikać, oto notesik zielony, ale z akcentami czerwonymi. Fantastycznie to pasuje, prawda? tak lekko szokująco.
Wyklejka ma wzór z rysowanych dzwonków – w wersji czerwonej wygląda zupeeeełnie inaczej, niż w chłodnych i morskich kolorach. Okładka – to papier klajstrowy z najnowszej porcji, błyszczący i połyskujący brokatem, i grzbiet z okleiny z odzysku. Składki białego papieru przełożone są zielonymi kartkami, a zakładka to czerwona wstążeczka!
Wszystko razem tworzy taki troszeczkę jarmarczny efekt – czerwone korale, zielona spódnica – ale myślę, że wyciągnęłam z niego wszystko, co najlepsze. Notes fajnie leży w ręku – to taki lekko skrócony format A6 – i skoro wytrzymał zielone z czerwonym, to zakładam, że wytrzyma już wszystko.
Z kolorem różowym jest straszne zamieszanie, kulturowo i społecznie, prawda? Co więcej, jest z nim też mnóstwo zamieszania w sensie estetycznym.
Jedna z drobnych a niepotrzebnych rzeczy, które w dzieciństwie sobie zakodowałam, to zasada, żeby różowego nie łączyć z czerwonym (i zielonego z czerwonym, i czegoś tam jeszcze). Całe szczęście, po dojściu do pewnego wieku, człowiek zaczyna przejmować się takimi rzeczami znacznie mniej, a i mody estetyczne są przez ten czas przeróżne, i oto znajdujecie mnie obecnie mającą wiele sympatii dla połączenia różowego z czerwieniami, i to wcale nie tylko malinowymi. Szczególnie w kojącym towarzystwie szarości.
Ten notes ma cztery kolory kartek: białe, czerwone, różowe i popielate. Okładka jest ogólnie raczej w tonacjach zawierających różne róże, ale za to kapitałki i wstążeczki, na jakie się notes wiąże, są czerrrrrrrrrrrrrwone. I nie wiem, jak komu, ale mnie się to ogromnie podoba.
Wyklejki są intensywnie różowe i mają wzór z moim rysuneczkiem – liściastymi gałązkami.
I jeszcze jeden notes w „biurkowym” formacie, chociaż zupełnie nie na biurkowy temat! Oho, ten jest ciekawy, zobaczcie.
Miał być on prezentem dla kogoś, komu ewidentnie dusza się lubi wyrywać na różne szlaki, z wędką pod pachą. Zamówione zostały w każdym razie nawiązania do podróży (nawet podpis, „Dziennik Podróży” ) i łowienia ryb 🙂 No i mapa na wyklejce, i żeby była z trasą wędrówki.
Rany, jak ja się naszukałam czegoś stosownego z tymi mapami! Już nawet w desperacji rozważałam dramatyczne zakupy online, ale w końcu poszłam po rozum do głowy i powiedziałam sobie: przyjaciółko, rączki masz? akwarelki masz? no to malujemy. I namalowałam różne przedziwne plany z zaznaczonymi dróżkami, a jakże.
Na okładkę (grzbiet: płócienny, reszta: w okleinie) poszedł plecaczek z przypiętymi wędkami, narysowany złotą folią na gorąco, a na grzbiet – ów napis, dziennik podróży. Do tego – zakładki niebieściutkie.
To są trzy notesy, które właśnie wczoraj dopłynęły, dofrunęły, dojechały na miejsce przeznaczenia, czyli aż do samych Stanów. Strasznie długo ta podróż trwała i Ann, dla której notesy były przeznaczone, wymieniała ze mną maile pełne obaw.
A notesy są specjalne, co do detalu.
Szmaciane lalki zna chyba cały świat i choć pewnie wszędzie troszkę się różnią, jest w nich coś nieomylnie uniwersalnego. Może chodzi o to, że to takie lalki, które często robi się dla bliskich? Tak na pewno było w przypadku Ann. Jej Mama szyła szmaciane lalki między innymi dla niej i dla jej sióstr, i Ann chciała mieć notesy, które by do tych lalek nawiązywały. Miał tam być także wierszyk, co samo w sobie stanowiło wyzwanie, bo jak tu go dać na okładkę z motywami szycia, z tasiemkami (specjalnie wybrane przez Ann, faliste)… Słowem, wyzwanie.
Ale mi się udało. Lalkę, według zdjęcia, narysowałam i każdy notes ma okienko z jej ręcznie pokolorowaną podobizną. Wierszyka nie haftowałam – uff – tylko namalowałam tak, jakby literki złożone były ze ściegów, na ręcznie barwionym płótnie. Tasiemki przykleiłam i tu i ówdzie przyszyłam dla bezpieczności, chociaż pewnie niepotrzebnie. A motywy lalki – i szpulek nici, i igiełek, i agrafek, i kokardek – wylądowały na wyklejce. Najpierw je narysowałam i zeskanowałam, potem w GIMPie stworzyłam cały wzór, a wreszcie wydrukowane pomalowałam akwarelami, tak, że każdy notes ma wyklejki wyjątkowe.
Nie da się wyrazić słowami, jak barrrrrdzo się martwiłam, czy dość dobrze je potem spakowałam, czy poczty – polska i amerykańska – nie dadzą popalić, czy COVID nie pokrzyżuje planów, czy nie dotrą do Ann wypatroszone przez dzikie władze celne i spleśniałe od morskiej wody… Ale wszystko to już za nami i oto właśnie, nareszcie, lalki będą już mogły swoim właścicielkom przypominać prezenty od Mamy.
Można powiedzieć, że jest to jeden z moich najbardziej ukochanych wierszy. W zwodniczo i podstępnie prostym cyklu „Poema naiwne” Czesława Miłosza ten właśnie zawsze do mnie najbardziej przemawiał: „Nadzieja”. I tak sobie pomyślałam, patrząc na kawałek pięknej tapety ucięty w sklepie budowlanym (hehe, jak to brzmi), że przebłyski, krótkie spojrzenia przez uchylone drzwi… to jest to, co można by tym wzorem pięknie opowiedzieć.
Okładka jest w skóropodobnej, miodowego koloru okładzinie, ale są na niej – z przodu dwa, z tyłu jeden – paski we wzór ogrodu, a może lasu? a złote linie po obu stronach każdego z tych pasków wyglądają trochę jak odblask słońca na brzegu framugi. A otworzywszy notes, trafiasz na wyklejki (mój ukochany żółty kolor) pełne drobnych gałązek.
Wiem, że to tak eee… nieproporcjonalnie poetycka interpretacja, ale do licha, wystarczy spojrzeć na ten notes. On jest całkiem niby ogród, kiedy stoisz w bramie 🙂
Notes miał być na pożegnanie uczestniczki Ważnego Projektu, lubianej przez współpracowników, której chcieli sprawić coś miłego na pamiątkę (jak ja lubię słyszeć o takich współpracownikach! sama nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam, ale musi być przyjemnie nawet się z takimi żegnać, a co dopiero współpracować). Chodziło o to, żeby do tego projektu nawiązywał kolorystycznie, a oprócz tego… żeby zawierał motyw jednorożca. A wszystko to w zdrowym i rześkim tempie.
Muszę się tu przyznać: nieswojo się zawsze czuję, kiedy mam rysować coś koniopodobnego. Zawsze mi wychodzą jakieś dziwne te wszystkie kopyta. No ale słowo się rzekło, kobyłka u płota… Rozłożyłam papierzyska i dalejże ćwiczyć.
Już następnego dnia (uff!) miałam całkiem zabawne motywy jednorożcowe gotowe do zrobienia jednorożcowej wyklejki. Wyklejka to jest fantastyczne miejsce na dyskretne, a zarazem wyraziste okazanie rozmaitych indywidualności, uważam. Człowiek może mieć na swym, powiedzmy, dyrektorskim biurku notes nobliwy i poważny, a w środku, dajmy na to, hasają smoki, koty pokazują zadki, albo wiją się rosiczki-ludojady. Dlatego też motyw jednorożca wśród chmurek powędrował właśnie na wyklejkę.
No i jeszcze miało być nakrapiane po brzegach! W pełni zrozumiałe, ja też uwielbiam nakrapiane brzegi kartek. Ponieważ papier był o dwóch kolorach – biały i granatowy – zdecydowałam najpierw pomalować całe brzegi w odcienie ciemnego różu, a potem nakropić je różowym jaśniejszym, i na koniec dodać trochę białego dla połysku. Jestem zadowolona z tego, jak te brzegu bloku wyszły!
Cała reszta była już tylko grą wyznaczonych kolorów i dobraniem fajnych materiałów. Miałam ciemnoniebieskie płótno, do tego ciemnoróżowe akcenty – i notes, w pudełku ozdobionym inicjałami na chmurce – chmurki są też na wyklejce, i na różowym wykończeniu pudełka, więc wszystko się zgadza – wyszedł naprawdę elegancko, no i z tym wierzgnięciem kopytkami spod okładek.
I tak to jednorożce pogalopowały wesoło w dal (notes naprawdę poleciał całkiem daleko!), a ja mogę po stosownej przerwie na odebranie przez nową Właścicielkę zaprezentować je tutaj.
Niezły jest to notes, tak sam w sobie. Grzbiecik ma w skóropodobnej, jasnobrązowej okleinie, reszta okładki to papier klajstrowy z falistym wzorem, niebiesko-fioletowo-różowym, a wyklejki ma fioletowe z moim wzorkiem. Do tego naprzemienne, biało-szaro-czarne kartki i zapięcie na magnesik.
No i właśnie. Rzadko mi się zdarza, żeby coś w notesie mi stawiało taki opór, jak to zapięcie. Aaaaaaa! Robiłam je cztery razy, a kiedy już zrobiłam, to się popsuło i musiałam sztukować. Ostatecznie, jakoś mi się udało i nie wygląda to strasznie, ale cały czas mam świadomość tej, do licha, heroicznej walki, i nie mogę nie patrzeć na efekt z pewną, jakby to rzec, pretensją.
Ładny i poręczny notes, no nic nie mogę na niego powiedzieć, tylko ten magnesik diabelski!
Może gdyby za oknem nie robiło się tak wiosennie, z dnia na dzień coraz bardziej, nie kojarzyłoby mi się tak wszystko przyrodniczo, ale skoro za oknem słońce, a w ogródku krokusy, to ten wzór okładziny skojarzył mi się natychmiast z korą platanów, a nie – na przykład – z artisticznie odrapaną ścianą 🙂
Wiosną czy zimą jednakowoż bardzo lubię takie nieporządne wzory (no, porządne też lubię, ale jedno drugiego oczywiście nie wyklucza). I od razu wiedziałam, że jak okładka będzie nieporządna, to cała reszta musi być bardzo porządna.
Na grzbiet wybrałam więc bardzo spokojny, beżowy kawałek płótna ze zrecyklingowanej okładki. Zszyłam papier – mieszany, biały i eko – lnianą, brązową nicią. Na wyklejkę przygotowałam ukochany, żółty papier z Paper Concept, zadrukowany moim własnym motywem akwarelowym (tutaj w wersji bardzo drobnej, więc tylko zasugerowany, za to właśnie porządny wzór). A wszystko zostało wykończone cieniutkim, złotym paseczkiem na styku materiałów okładki. Bardzo lubię ten rodzaj złoceń.
Ze złotą zakładeczką, notes się zrobił – no właśnie, jak rozbłysk światła pod platanami.
Notes jest niewielki, ale grubiutki – 176 kartek, jeśli dobrze policzyłam, białych, czarnych i popielatych z papieru eko. Wyklejkę ma bardzo przyjemną, w drobne listki, które sama tymi rękami narysowałam wypróbowując nieznany wcześniej program graficzny, który mnie ostatnio wielce raduje, mianowicie Kritę.
A okładka jest z czarnego, pięknego płótna, czarrrrrrrrnego jak kruk w luksusowym wydaniu wierszy Poego. A na okładce jest gałąź narysowana i namalowana, biała, akrylem i tuszem.
Bardzo lubię rysować wszelkie drzewne rzeczy, a gałązki to już zwłaszcza, i aż dziw, że co drugi z moich notesów nie ma wszędzie gałęzi. No cóż – zostało to po części niniejszym poprawione 🙂
Okładka ma gąbeczkową warstwę na tekturze i miło się ugina pod palcami – a to akurat odzyskane z okładki zeszłorocznego, mężowskiego kalendarza z pracy.
Wszystko to z czarną zakładką i już mamy naprawdę wyjątkowo ładną całość.
Ta wyklejka z jaskółkami bardzo mi się podoba. Chociaż niedawno użyłam jej w całkiem udanym notesie, to dwie pozostałe wydrukowane kartki dopraszały się mojej uwagi dość natarczywie, aż w końcu się doprosiły.
Blok jest z niebieściutkiego papieru, więc pasują bez zarzutu. Do tego mamy okładkę w jasnobrązowej okleinie, z wyzłoconą na wierzchu folią jaskółeczką.
Nie wiem, jak kogo, ale mnie coś takiego z miejsca dodaje lekkości myślom, a swobody inspiracjom, jakby te moje jaskółki użyczały im skrzydełek.
