W konie, usłyszałam, ale nic infantylnego ani nadmiernie słodkiego: poważne konie. Poważne. I ja to rozumiem. Czasami tak jest, że człowiek ma poważne pasje i traktuje je poważnie, i nie chciałby, żeby inni mu je traktowali zbyt lekko i z pobłażaniem, i respekt dla poważnych pasji jest dla mnie absolutnie jasny i zrozumiały. Tylko jak to oddać przy pomocy pamiętnika?
Początkowa koncepcja była taka, żeby zrobić pamiętnik na kłódeczkę. Potem mnie jednak olśniła zupełnie niesamowita myśl: przecież mam całe pudełeczko ozdobnych nitów, a część z nich jest w kształcie podkówek! A gdyby zrobić zanitowane dziurki z podkówkami, a pamiętnik wiązać na rzemyki?! Tak mi się ta myśl spodobała, że tym rzemykom podporządkowałam wkrótce całą koncepcję kolorystyczną.
Dobrałam okładzinę o fakturze i kolorze skóry. Dobrałam rzemyki. Dobrałam piękne, brązowe kartki na wyklejki, i zadrukowałam je sylwetkami koni. Po czym te piękności przedziurkowałam, zanitowałam… czerwone, podkówkowe nity jeszcze na wszelki wypadek doklepałam na płasko… rzemyki przewlokłam przez specjalną pętelkę z czerwonej wstążeczki wklejonej na grzbiecie; taką samą wstążeczkę wykorzystałam też na zakładkę i do ozdoby okładki.
Ponieważ w środku, zgodnie z zapotrzebowaniem, były różne kartki, ujednoliciłam blok, malując brzegi metaliczną akwarelą w kolorze brązu. I już było gotowe! I to naprawdę jest bardzo serio koński pamiętniczek: w motywach i kolorach, jakie mogłyby się spokojnie znaleźć czy to na koniu, czy to jego uprzęży… wszystko jak należy.
