– albo inaczej, jak tłumaczyć ostanio pewną powściągliwość w nowych fotkach. No więc tak. Bardzo pilnie pracuję i bardzo pilnie wysyłam różne przedmiociki, ale do licha – one wszystkie są w prezencie dla kogoś. Z definicji zatem trochę trudno tak nimi machać po internetach, gdzie wszystko się może zdarzyć. I ogólnie wskazana jest dyskrecja.
Jeden z tych notesów zrobił właściwie mój starszy syn, z moją pomocą i radą. Okazuje się, że nagle, jeśli rzecz nie ma być zadaniem domowym na historię, a prezentem na mikołajową klasową wymianę, to łapy tego młodzieńca nagle zyskują trzysta punktów do zręczności i efekt naszego szycia, klejenia i cięcia był nadzwyczaj przyjemny, w tonacji złoto-czerwonej.
Ozdabiania jednak się mój synek nie podjął, albowiem adresatka prezentu okazała się wielbicielką, bardzo konkretnie, mopsów, więc wizerunek mopsa namalowałam najładniej jak umiałam ja. Przy okazji odkryłam idealną metodę przyklejania do notesów obrazków na kartonie, którą zastosowałam też do innego notesika, tym razem już całkowicie mojego, dla odmiany z Przerażająco Słodkim Koteczkiem (o którym z oczywistych przyczyn dopiero po świętach).
I jeszcze kilka różnych mi się rzeczy popełniło, ale, niestety, ze wszystkimi jest ten sam problem – muszę zaczekać, żeby się nimi spokojnie pochwalić!
P. S.: metoda przyklejania, kurczę, wymaga jednak najwyraźniej nieco dłuższego leżakowania, bo się okazała wcale nieidealna… Znaczy efekt jest taki jak należy, nadal mi się podoba i mam zamiar sposób stosować, ale nie ma wyjścia, rzecz musi po prostu poleżeć jeszcze dłużej. Ech! Tak to jest, oczywiście, jak człowiek się na coś nakręci 🙂